Hoofdstuk 7: Thakhek Loop

Onderweg in het noorden van Laos had ik al in de groep laten vallen dat ik na Vang Vieng snel verder naar het zuiden wilde reizen voor de Thakhek scooter loop. Bijna de gehele groep heb ik op hetzelfde goede idee gebracht, maar ik had meer haast dan de anderen, dus moest hem misschien in mijn eentje rijden.

Na mijn tussenstop in de saaie hoofdstad Vientiane kon ik gelukkig toch aansluiten met de Engelse Matt, de Franse Anne en de Nederlandse Roos, die direct vanuit Vang Vieng waren gekomen met de nachtbus en voldoende hadden geslapen om meteen op de scooter te springen. En na een hilarische wederontmoeting en zoveelste vaarwel met mijn Canadese vrienden van de slowboat, Louis en Sylvie, zijn we op weg gegaan.

Vier dagen hebben we door het midden van Laos gereden. De weg was bijna helemaal vlak, maar de route loopt tussen meerdere bergen door. Het uitzicht tijdens het rijden was prachtig. Ook het weer zat de eerste twee dagen enorm mee.

Helaas kwam daar op onze tweede avond verandering in. Het kwam met bakken uit de hemel toen we in ons guesthouse waren (waar we overigens 2,50 euro per persoon voor betaalden). Toen we de volgende ochtend gingen rijden was het gelukkig droog, maar de onverharde wegen waren één grote modderpoel. En we wisten dat we alles ook weer terug moesten rijden, want de weg naar onze eindbestemming van die dag was doodlopend.

Dag drie was, ondanks de modder, de meest fantastische route om te rijden. Prachtige kleuren overal, bergen in de achtergrond, zwaaiende kinderen in de dorpen en een uitgebreid assortiment aan overstekende dieren, variërend van koeien tot varkens en van honden tot jonge eendjes.

Meerdere uren hebben we die middag in de grotten van Konglor doorgebracht. In gemotoriseerde boten vaarden we door de ondergrondse rivier. De grotten zijn gigantisch. Kilometers rivier stroomt door de onverlichte tunnels. Onze hoofdlampen gaven het enige licht. Volledige steden passen in deze adembenemende ruimtes.

Terug in Nahin konden we tijdelijk onze oude groep bijna helemaal herenigen. Petra, Iris en Evelyne, met wie we ook door het noorden van het land hadden gereisd, reden dezelfde loop één dag na ons en sliepen een nacht in dezelfde guesthouse. Het voelde nostalgisch om met zijn zevenen kaartspelletjes te spelen terwijl we op ons eten wachtten in het restaurant.

De laatste dag rijden was zwaar. De eerste veertig kilometer moesten we in de stromende regen moeilijke bochten in de bergen nemen. Hier deden we dan ook twee uur over. De overige honderd kilometer waren gelukkig rechtdoor op de snelweg en het weer klaarde steeds meer op naarmate we dichterbij Thakhek kwamen. In de stralende zon hebben we onze scooters weer ingeleverd en zijn we bij een luxe restaurant pizza’s gaan eten. We hebben geklonken op een veilige terugkomst na een onvergetelijke vier dagen.