Hoofdstuk 11: Siem Reap
Blijf op de hoogte en volg Matthijs
25 Maart 2018 | Cambodja, Khett Siem Reab
Ondanks al het ongeluk dat dit land mee heeft moeten maken onder oorlog, kolonisatie en hypercommunisme, bruist Cambodja van de energie en maakt het enorme sprongen in economische vooruitgang. Toerisme is de primaire inkomstenbron en voornamelijk het tempelcomplex van Angkor Wat zorgt voor een stabiele stroom westerlingen en Aziaten die met horden tegelijk de stad Siem Reap en omstreken komen bezoeken.
Ook ik kon de verleiding niet weerstaan en kwam een kijkje nemen. Op straat in Siem Reap wordt je elke dertig seconden een tuktuk aangeboden, maar ik huurde, koppige Nederlander dat ik ben, een fiets. In drie dagen heb ik twaalf tempels bezocht en achtennegentig kilometer gefietst, allemaal in vijfendertig graden.
De tempelruïnes zijn prachtig. Sommige tempels zijn grote intacte maar ietwat saaie gebouwen, andere zijn helemaal vervallen tot ruïne maar met alle details nog zichtbaar en een aantal zijn helemaal overgroeid en bijna opgeslokt door de jungle. Vooral die laatste categorie vond ik fantastisch. Met enorme bewondering heb ik me drie dagen van tempel naar tempel begeven. Bij de grotere ruïnes omgeven door honderden toeristen, bij de kleinere omgeven door rust, met een enkele wilde aap, nieuwsgierig naar de buitenlandse bezoeker, of kleine groepjes monniken, bezig met hun rituelen (of het maken van selfies).
Angkor Wat is volgens velen het mooiste tempelcomplex in de omgeving. Hoewel het ruimschoots de grootste is en bijna volledig intact, was ik minder onder de indruk dan ik had gehoopt. Zonder twijfel een prachtig gebouw, maar ik geef de voorkeur aan de plaatsen waar de natuur de overhand heeft genomen. Ik had deze tempel tot de laatste dag bewaard en was na een veel te korte nacht om half vijf in de algemene ruimte van het hostel mijn fiets aan het pakken. Een hostelgenoot was met hetzelfde bezig dus met zijn tweeën zijn we naar Angkor Wat gereden om, samen met ruim tweehonderd anderen, te genieten van de zonsopgang. Later, in de tempel, liep ik klasgenoot Freek wederom tegen het lijf. Toen het weer heet begon te worden zijn we opgesplitst en heb ik de laatste drie tempels van de omgeving bezocht.
Waar ik moeite mee had was het hypertoerisme. Zowel in de stad als bij elke tempel beginnen er minstens vijf mensen te schreeuwen zodra je een beetje in de buurt komt, hopend dat je hun tuktuk huurt of bij dat tentje komt eten. Je kan nergens gaan of staan zonder aangesproken te worden en zelfs als je een hapje zit te eten komt er iedere paar minuten iemand aan je tafel om armbandjes, gidsen en fruit te verkopen of te bedelen. Dit maakte het voor mij erg moeilijk om een connectie te voelen met de bevolking, omdat ze alleen maar bezig zijn met zoveel mogelijk geld uit de toerist te persen. Vanuit hun perspectief van zware armoede is dat logisch, maar dat maakt het niet makkelijker.
Op mijn laatste avond in Siem Reap werd ik door een hostelgenoot overtuigd om mee te gaan naar de opening van een museum. Toen we daar met ons vijven aankwamen bleek dat een Amerikaan een project had gestart om Cambodjaanse jongeren Engels en schilderkunst te leren en deze avond was de officiële opening van de tentoonstelling. We werden meteen uitgenodigd om aan te schuiven bij de groep lokale jongeren tussen de twaalf en achttien jaar. Er was gratis bier, wijn en bergen voedsel. De opening werd voornamelijk gevierd met een soort open podium, waar iedereen de kans kreeg om iets te laten horen. Op aandringen van de groep heb ik ook een lied gezongen. Het was een heerlijke avond, waar we ons eindelijk konden verbinden met de locals.
Ook ik kon de verleiding niet weerstaan en kwam een kijkje nemen. Op straat in Siem Reap wordt je elke dertig seconden een tuktuk aangeboden, maar ik huurde, koppige Nederlander dat ik ben, een fiets. In drie dagen heb ik twaalf tempels bezocht en achtennegentig kilometer gefietst, allemaal in vijfendertig graden.
De tempelruïnes zijn prachtig. Sommige tempels zijn grote intacte maar ietwat saaie gebouwen, andere zijn helemaal vervallen tot ruïne maar met alle details nog zichtbaar en een aantal zijn helemaal overgroeid en bijna opgeslokt door de jungle. Vooral die laatste categorie vond ik fantastisch. Met enorme bewondering heb ik me drie dagen van tempel naar tempel begeven. Bij de grotere ruïnes omgeven door honderden toeristen, bij de kleinere omgeven door rust, met een enkele wilde aap, nieuwsgierig naar de buitenlandse bezoeker, of kleine groepjes monniken, bezig met hun rituelen (of het maken van selfies).
Angkor Wat is volgens velen het mooiste tempelcomplex in de omgeving. Hoewel het ruimschoots de grootste is en bijna volledig intact, was ik minder onder de indruk dan ik had gehoopt. Zonder twijfel een prachtig gebouw, maar ik geef de voorkeur aan de plaatsen waar de natuur de overhand heeft genomen. Ik had deze tempel tot de laatste dag bewaard en was na een veel te korte nacht om half vijf in de algemene ruimte van het hostel mijn fiets aan het pakken. Een hostelgenoot was met hetzelfde bezig dus met zijn tweeën zijn we naar Angkor Wat gereden om, samen met ruim tweehonderd anderen, te genieten van de zonsopgang. Later, in de tempel, liep ik klasgenoot Freek wederom tegen het lijf. Toen het weer heet begon te worden zijn we opgesplitst en heb ik de laatste drie tempels van de omgeving bezocht.
Waar ik moeite mee had was het hypertoerisme. Zowel in de stad als bij elke tempel beginnen er minstens vijf mensen te schreeuwen zodra je een beetje in de buurt komt, hopend dat je hun tuktuk huurt of bij dat tentje komt eten. Je kan nergens gaan of staan zonder aangesproken te worden en zelfs als je een hapje zit te eten komt er iedere paar minuten iemand aan je tafel om armbandjes, gidsen en fruit te verkopen of te bedelen. Dit maakte het voor mij erg moeilijk om een connectie te voelen met de bevolking, omdat ze alleen maar bezig zijn met zoveel mogelijk geld uit de toerist te persen. Vanuit hun perspectief van zware armoede is dat logisch, maar dat maakt het niet makkelijker.
Op mijn laatste avond in Siem Reap werd ik door een hostelgenoot overtuigd om mee te gaan naar de opening van een museum. Toen we daar met ons vijven aankwamen bleek dat een Amerikaan een project had gestart om Cambodjaanse jongeren Engels en schilderkunst te leren en deze avond was de officiële opening van de tentoonstelling. We werden meteen uitgenodigd om aan te schuiven bij de groep lokale jongeren tussen de twaalf en achttien jaar. Er was gratis bier, wijn en bergen voedsel. De opening werd voornamelijk gevierd met een soort open podium, waar iedereen de kans kreeg om iets te laten horen. Op aandringen van de groep heb ik ook een lied gezongen. Het was een heerlijke avond, waar we ons eindelijk konden verbinden met de locals.
-
29 Maart 2018 - 16:22
Jan:
Is toch weer een nieuwe ervaring: Cambodja. En de fiets is geen scootertje. Ook leuk dat je je hebt laten overhalen om muziek te maken. Of kon je het stiekem niet laten?
Geniet nog lekker even door en weer bedankt voor dit leuke verslag. -
29 Maart 2018 - 16:42
Tineke:
Hoi Matthijs,
de sfeer van de foto's is echt heel anders dan die van Thailand, aan het begin van je reis.
Mooi hoor.
Grappig dat je Freek weer tegen kwam.
Nog even genieten van je laatste weken Azië.
Dank je wel voor dit mooie verslag en foto's en nog veel plezier.
Groetjes Ties. -
29 Maart 2018 - 20:22
Joke:
ik ben benieuwd welk lied je hebt gezongen, zal vast mooi geweest zijn !
Door al die tempels heb je vast weer nieuwe inspiratie opgedaan...!!
Groet, Joke -
30 Maart 2018 - 14:26
Berthy:
Als ik dit lees: eind goed, al goed. (Jouw gezangj
Cambodja, iets heel anders, proef ik.
Geweldig om zoveel verschillende natuur / cultuur te hebben gezien.
Goede terugreis Matthijs en dan welkom in Nederland.
Je kent het wel: tulpen, klompen,molens!!!
Houdoe. B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
