Hoofdstuk 10: Phong Nha en Hoi An

Meteen na het boeken van mijn vlucht van Hanoi naar Da Nang bedacht ik me; ‘Ik heb de grotten van Phong Nha overgeslagen.’ Maar ik was al halverwege de tijd van mijn visum en had alleen nog maar het noorden van het land gezien. Plaatsen overslaan is onvermijdelijk, hoewel ik spijt kreeg na de verhalen over de grotten in Phong Nha van hostelgenoten.

Eenmaal in Hoi An kwam ik al snel Amanda en Sam weer tegen, met wie ik veel tijd had doorgebracht in Thailand. Ze vertelden me dat ze met een groep vrienden scooters hadden gehuurd om twee dagen later naar Phong Nha te rijden. Daar zouden ze de scooters inleveren en vervolgens met het openbaar vervoer doorreizen naar het noorden. Ik wilde graag mee, maar ik voelde er weinig voor om weer naar Hanoi te reizen (en om de belachelijke prijs van honderd Amerikaanse dollars te betalen voor een scooter voor twee dagen). Uiteindelijk heb ik een scooter gehuurd voor zes dagen voor minder dan de helft van het geld en heb de hele weg zowel heen als terug gereden. Ik noem het een scooter, maar zeg maar gerust motor. Met gemak heb ik het grootste gedeelte van de route tachtig gereden en heb zelfs een keer de honderd kilometer per uur gehaald.

Met een groep van acht mensen op zes scooters gingen we op weg. Eerst maakten we een korte stop bij de tempelberg in Da Nang genaamd Marble Mountain. Onderweg hoopten we ook te genieten van de Hai Van pas, een mooie weg langs de kust. Helaas reden we dit stuk in dichte mist en stromende regen, dus hebben we er weinig van mogen zien. Na een overnachting in Hue, waar ik bijna de enige was die goed geslapen had, was het de volgende dag een saaie tweehonderd kilometer snelweg naar Phong Nha. Helemaal gesloopt checkte de groep in bij verschillende hostels in het dorp. Ik deelde een kamer met de Oostenrijkse groepsgenoot Jakob en vier onbekende Engelsen.

Vanuit het dorp hebben we twee grotten bezocht. Eerst de Paradise Cave, een enorme ondergrondse ruimte waar stevige houten steigers zijn gebouwd zodat er gemakkelijk doorheen gelopen kan worden. De grot was volledig verlicht. En hoewel de grot enorm was en zeker indrukwekkend, had ik niet het ‘wauw’ gevoel zoals in bijvoorbeeld Konglor in Laos of de grotten bij Budapest. De rest van de groep voelde er hetzelfde over.

Dark Cave was een ander verhaal. We konden niet zomaar de grot bezoeken; ziplinen, kajakken en zwemmen waren altijd inclusief. Uiteindelijk bleek de grotingang slechts via het water bereikbaar dus we gingen met zipline naar binnen en met kajak naar buiten. In de grot hebben we een stukje geklauterd om bij een modderbad terecht te komen. Hier hebben we een tijd gespetterd om vervolgens via het water terug te keren en lol te maken met zwemmen en duiken.

De meeste mensen in de groep wilden onze laatste dag in Phong Nha relaxen in het zwembad. Zelf had ik behoefte aan meer beweging en ben naar de Botanical Gardens gereden. Hoewel het meer voelde als een matig verzorgde jungle heb ik er heerlijk in mijn eentje gewandeld, genoten van uitzichtpunten en watervallen beklommen. Terug in het dorp hebben we onze reis besloten met een goede maaltijd en leuke wedstrijden aan de pool-, voetbal- en tafeltennistafel.

In Hue, op de terugweg, ontmoette ik twee Duitsers die graag mee reden naar Hoi An. Samen hebben we, hoewel ietwat langzaam naar mijn zin, de Hai Van pas nogmaals gereden. Dit keer gelukkig in betere weersomstandigheden. Omdat we onze tijd namen en omdat we een extra stop maakten bij Elephant Spring, een waterval verbouwd tot zwemplek, was het al donker toen we in Hoi An aankwamen.

Hoi An is een plaatsje dat ik steeds meer ging waarderen naar mate ik er langer bleef. In eerste instantie was ik al snel de hoeveelheid toeristen en opdringerige verkopers beu, maar toen ik daar eenmaal doorheen kon kijken besefte ik hoe mooi het dorp is. Overal hangen lampions om alle straten, kanalen en restaurantjes te verlichten. De kleine gele gebouwen zijn in koloniale Franse stijl en gevuld met restaurants, souvenirwinkels en kleermakers. Zelf ben ik er niet aan toe gekomen, maar veel reizigers laten in Hoi An kleding maken. Volledig op maat en binnen vierentwintig uur klaar; de meesten lopen weg met een volledig pak voor honderd euro.

Na een leuke herontmoeting met mijn Laos-reisgenootje Evelyne en het rondlopen op de night market met mijn nieuwe Duitse vrienden ga ik Hoi An me toch herinneren als een prachtige, rustige plaats.